Annem...

Annem...

Ufacık bir çocuktum,

Seviyordun o zaman beni,

Seviyordun, her şeyden çok,

Kendinden de çok,

Gözbebeğin gibi seviyordun.

Kıyamazdın beni ağlatmalara,

Dalamazdı gözlerin,

Benim ağlamalarımdan.

Çoğu kez uykuya hasrettin,

Uykusuz gecelerinde,

Bendim hep aklındaki.

Aman ağlamasın,

Aman uyanmasın,

Benim rahatsızlığım,

Senin rahatsızlığındı,

Bilmiyordum ben.
Ne zaman uyansam,

Gülen yüzüyle karşımda annem...

İlk bayramları hatırlarım,

Bizler çiçek gibi,

Ellerinden, yüzlerinden öperdim,

Hep rüyalarımdaki melektin.

Bazen şarkılar söylerdin, yanık sesinle,

Nar çiçekleri karışırdı,

Keman seslerine.

Geceleri rüyalarımdaydın,

Bin çeşit çiçekler açardı,

Hep gülümserdin uykunda.

Kıbrıs'daydın turunç bahçelerinde,

Kimi zaman dağlarda,

Kimi zaman denizlerde görürdüm,

Kestane çiçekli saçlarını.

Bazen Cudi'de,

Mermilerin ateşinde görürdüm seni,

Pırıl pırıldın gecenin karanlığında,

Koşardın ceylan pınarlarında.

Avuçlarımla hayalini tutardım,

Sen vardın çoğu zaman,

Gözlerimin önünde.

Ilgazlarda çiçekler toplardım,

Güle güle derdin,

Seneye gene beklerdin.

Bir yaz günü geldim,

Nar çiçekleri açmamıştı,

Duyamadım keman seslerini.

Islak, yosun rengi gözlerini arıyorum,

Anneciğim; seni artık hiç sevmiyorum...

(Kastamonu - Aralık 2001)