Tuzlu Sularda Yalnızlık Hikayeleri

Çok zaman önce değildi, birkaç ay evveline kadar her taraf karlarla kaplıydı bulunduğum şehirde. Yalnız olmasam da yalnızdım, gözlerimde uzakların hayalleri vardı. Oldum olası uzakları sevmişimdir. “Uzak” denince içimde tarifsiz duygulardan oluşan hüzünlerle dolu karmaşık bir heyecan dalgası eser. Şimdi uzaklarda bir yerlerdeyim, tuzlu sularda yalnız başıma gözlerimde tuzların kristalleri, tarifsiz ağrılarla seyrediyorum güneşin batışını tuzlu sulara.

Gerçi yalnızlığı ben seçmiştim, ama o kadar da yalnız değilim; gökyüzünde yıldızlarım, denizlerde balıklarım, dağlarda böceklerim, ağaçlarımda kuşlarım, bahçemde kedilerim var. Gökyüzü dedim de; yağmurları severim ama yağmurlar benim dostlarımı görmemi engelliyorlar. Dostlarım da benim gibi yalnızlar, onlar çok yalnızlar. Kim mi onlar? Tabi ki yıldızlarım. Büyük Ayı’nın kuyruk uzantısında bulunan kuzey yıldızlarım, bunların en büyüğü benim arkadaşım Kutup Yıldızı. Kutup Yıldızı’nın hikayeleri aklıma geliyor, Antik Yunan’da bu yıldız Güzellik Tanrıçası Afrodit olmuş, Romalılar döneminin de Venüs’ü olmuş benim dostum. Gün boyu yer değiştirmediği için ne zaman baksam dostum aynı yerde duruyor. Konuşurum ben onunla, o da yakınır bazen yalnızlığına. Soruyorum bazen: “Dostum, çok parlaksın çok güzelsin, kara bulutlar giriyor araya, yağmurlar yağdırıyorlar seni görmemi engelliyorlar, bir çaresi var mı?” Dostum da: “Nisan yağmurları bunlar, gelip geçer ben buralardayım, sen sabah tan doğmadan şafak atmadan gel.” der bana.

Bu kaçıncı yalnızlık öyküsü? Kaç ilkbahar yeşerdim, kaç sonbahar rüzgârlarında savruldu sararmış yapraklarım. Eyy dostum, diren diyorsun ama artık gücüm kalmadı. Kaç kavak ağacından tabutlar yaptım kendime, yalnız gecelerimin yıldızı. Gecenin ilk karanlığında görmeliyim Dostum seni; lacivert zeminde altın sarısı ışıkların, uykularımı zehir etti gri yağmurlar, gözlerimde tuzlu sular. Şimdilik hoşça kal Kutup Yıldızı’m.