Abdullah Efe (Abdullah BATIRLIOĞLU)

Abdullah BATIRLIOĞLU; nam-ı diğer Abdullah Efe, benim 7 yıllık arkadaşım. Resimde, Abdullah Efe ile rahmetli Arif CENNET benim bahçede taşın yanında oturuyorlar. Arka planda görünen bahçe ise Abdullah Efe'nin bahçesi.

Abdullah amcam hem arkadaşım hem de bahçe komşum. 84 yaşındaki Abdullah Efe'nin bu bahçeyi almasının hikayesi bir başka.

Bundan seneler önce, sanırım 60 sene önce, 1951 yılında bu bahçeyi satın almaya karar vermiş. Bahçenin sahibi ise bir bayanmış. Bizim köyden evlenmiş, bu bayan kocası ölünce kendi köyüne göç etmiş. Kendi köyü ise Denizli'nin Tavas ilçesiymiş. Abdullah Efe, parayı denklemiş, düşmüş yollara. Anlattığına göre o zamanlar Datça'da bir tane jeep varmış, o jeepde haftanın bir günü Muğla'ya gidermiş. Sabah Datça'dan kalkan jeep, akşama doğru Marmaris'de olur gece orada kalırmış. Yolcular da Marmaris'de bir handa konaklarmış. Ertesi sabah gene yola koyulur akşama Muğla'da olurlarmış.

Datça'dan Marmaris'e giden yolu köylüler çapa ve küreklerle açmışlar. Yol angaryasında çalışmışlar aylarca. Az bir ücret karşılığı Marmaris'e kadar yolu açmışlar.

İşte bu şartlarda Abdullah Efe Tavas'a gitmeye tapu sahibi olan bayandan bahçeyi satın almaya gitmiş. Jeep'in dolu olmasından dolayı yürüyerek gitmeye karar vermiş. Tam 20 günde, kâh dereleri geçerken soyunmuş, kâh dağlarda ağaçların altında uyumuş, kâh eşkiyalardan sakınarak bayanın bulunduğu köye gelmiş. Köyde bir gece kaldıktan sonra ertesi gün köyün muhtarı ile azaları toplayarak bayana parasını verip 'Muhtarlık Senedi' ile tarlayı satın alıp, aynı meşakkatli yollardan geri dönerek gelmiş.

Orman halindeki bahçeyi, 5 dönümlük bahçeyi elleriyle temizlemiş, ağaçları, çalıları sökmüş. Kenara da 6 metrelik bir kuyu açmış. Bahçenin hikayesi böyle.
2 sene öncesine kadar birlikte bara, meyhaneye gittiğimiz Abdullah amca bu sıralar içkiyi bıraktı. Tarla, tapanlarını oğulları ile kızı ve damadına bölüştürdü. Kendisine yalnızca Batıriçi'ndeki bademliği bıraktı. Bazen birlikte gideriz Batıriçi'ndeki bademliğe.

Batıriçi'ne gittiğimizde bana anlatır, eskilerden, unutulmaz hatıralarından anlatır.

Bir defasında pamuk ekmeye karar vermişler. Pamuk tohumunu ise Marmaris'de bir muhtar satıyormuş. Abdullah Efe ile Fethi (BARDAK) Efe, gerekli nevalelerini yanlarına alarak çıkmışlar yola, gene yürüyerek. 3 günde Marmaris'e gelmişler, muhtarı bulmuşlar, pamuk tohumu istemişler. Muhtar da; tohumları sattığını, elinde hiç tohum kalmadığını söylemesi üzerine gene yürüyerek köye geri dönmüşler.

Geçenlerde bana: "Benim fotoğrafımı çek, öldüğümde mezar taşıma yapıştır bu fotoğrafı." demişti. Ben de 4-5 tane fotoğrafını çektim Abdullah amcamın. Fotoğrafçıya götürdüm: "Bunlardan en güzelini seçin, bana şu ebatlarda mezar taşına yapıştırılacak şekilde bir tane fotoğraf verin, bir tane de çerçeveletin Abdullah amcam televizyonunun üzerine koysun." dedim.
Bu fotoğrafı, mezar taşı için yaptırttım. Fotoğrafın altına kalın köpük konulduktan sonra üzeri güneşten solmamak, yağmurdan etkilenmemek için izalasyon malzemesi ile kaplandı. Yuvarlak olan fotoğraf düzgünce kesildikten sonra aynı ebatlardaki mezar taşının mermeri, mermerci tarafından oyulduktan sonra oyuk yere yapıştırılacak.
Abdullah Efe bile bir gurup köylüm, bahçelere zarar veren domuz avına çıkmışlar. Bir tepenin yamacında domuzları sıkıştırmışlar, şimdilerde 90 yaşlarında olan Osman amcayı domuzların geçiş yoluna dikmişler, "Osman, sen burada bekle, biz domuzları bu tarafa süreceğiz, sen geleni vur düşür." demişler.

Plan, saat gibi tıkır tıkır işlerken domuzlar Osman amcanın bulunduğu yere yönelmişler. Artık ne oldu bilinmez, domuz sürüsündeki domuzun birine Osman amcanın tüfeğinin kayışı takılmış, domuz tüfeği almış götürmüş. O gün domuz vuramadan geri dönmüşler.

Buradaki fotoğrafı da Abdullah amcam televizyonunun üzerine koysun diye yaptırttım. Abdullah amcam, mezarıma konulmak üzere fotoğraf çektirin diye ne oğullarına der, ne damadına. Ancak bana der. Bu gibi şeylerini benimle paylaşır. Tabii ki bunları yapmam kolay olmadı, hele hele Arif amcam öldükten sonra sevdiğim bir kişiyi kırmamak için: "Bırak şimdi Abdullah amca, Allah uzun ömürler versin." diyemedim ve fotoğrafı yaptırdım.

Abdullah amca, kendine iyi bak, Allah uzun ömürler versin, gitmesi kolay da geride kalanları düşün...